Haustið

Þessi mynd sem ég tók þegar ég keyrði heim af Kátum í sumar er dálítið lýsandi fyrir stemninguna í Gullulandi undanfarna daga og vikur. Rigningin sem er BARA búin að vera síðan ég kom heim frá Kanada er aðeins farin að verða þreytandi og liggur við að ég myndi frekar vilja hafa snjó í september en þessa endalausu rigningu sem gerir allt svo grátt og litlaust en fær mann þó til þess að hugsa og pæla í hlutunum og hvað það er sem maður sjálfur getur gert til þess að gera lífið svolítið skemmtilegra í staðinn fyrir að sitja og bíða eftir því að eitthvað gerist. Ég skellti mér loksins á salsanámskeið með Rán og Gló og nú dönsum við á sunnudögum eins og enginn sé morgundagurinn. Það er BARA gaman! Kvenfélagið er líka komið í átak og gott ef ég er ekki sú eina sem búin er að þyngjast í því átaki ;) Það er svo gott fyrir móralinn ;) Foreldrarnir áttu 30 ára brúðkaupsafmæli á miðvikudaginn sem eru að sjálfsögðu mikil gleðitíðindi og merkileg :) Gulla amma varð líka 80 ára í gær og hefur ákveðið að bjóða til fjölskylduveislu í bústað við Apavatn um helgina, með tilheyrandi áti og skemmtilegheitum. Ekki laust við að ég hlakki svolítið mikið til að komast aðeins út úr borginni þó ekki sé nema í 2 daga.

Annars hafa síðustu dagar farið í miklar pælingar um lífið og tilveruna og þátttöku mína í þeim leik. Pælingar um tilganginn með þessu öllu saman og sumt eflaust væmnara en eðlilegt þykir. Ég held að á síðustu árum hafi algengasta áramótaheitið mitt verið að komast aftur í samband við gamla vini - fólk sem mér þykir svo ótrúlega skemmtilegt en af einhverjum ástæðum hef misst samband við og finnst erfitt að hringja í eftir svona langan tíma. Ég hef misst af svo mörgum finnst mér, fyrst þegar ég fór í Zöruævintýrið góða og gleymdi því að ég gæti átt mér líf fyrir utan vinnuna og svo ekki síður núna í lærdómsgeðveikinni sem hefur staðið yfir síðustu 5 árin. Ég hef oft pælt í því hvað þetta fólk sé að gera í dag og einhvern vegin gert ráð fyrir því að það sé hamingjusamt og í góðum málum almennt - sem það örugglega er. Flestir að sinna sínu eins og ég hef verið að sinna mínu. Suma þekkti ég bara í stuttan tíma, aðra næstum alla mína ævi, en allt á þetta fólk sameiginlegt að hafa verið hluti af mínu lífi í einhvern tíma og átt vissan þátt í því að ég er sú sem ég er í dag.

Það er ekkert eðlilegra en að fólk missi samband hvert við annað, fólk þroskast í mismunandi áttir, sækist eftir ólíkum hlutum í lífinu eða bara hlutirnir æxlast með þessum hætti -það þarf ekkert að vera neitt slæmt. Manni verður engu að síður brugðið þegar maður sér að lífið er ekki jafn einfalt og gott og þær skýjaborgir sem maður hefur byggt sér í huganum og að slæmir hlutir geta hent fólk sem maður þekkti einu sinni og það er ekki hræsni að taka slíkt nærri sér. Ég er svo þakklát fyrir að hafa fengið að gera allt það sem ég hef gert í lífinu og fengið að kynnast öllu þessu fólki og ég geri mér grein fyrir að ég er sérstaklega heppin að hafa í kringum mig fólk sem gafst ekki upp á mér þrátt fyrir tímaleysi, sambandsleysi, próftímabil og tilvistarkreppur. Vini og fjölskyldu sem hafa gefið mér svo óendanlega mikið og ég vona að á einhverjum tímapunkti í lífinu þá nái ég að endurgjalda þeim.

Það sem síðustu dagar hafa kennt mér er að þegar mínum tíma lýkur vil ég hafa lifað lífinu, verið hamingjusöm, gert hluti öðrum til góðs og ekki hafa þá tilfinningu að ég hafi misst af einhverju sem ég hefði viljað gera af því að ég þorði ekki að láta slag standa.

Sumarið er búið .....

og kvenfélagið komið í átak! ójá, nú skulu þau fá að fjúka aukakílóin og stefnan tekin á að verða flottasta kvenfélagið í bænum í desember!! Erfiðastur er súkkulaðiskorturinn sem hefur valdið miklu eirðarleysi og einbeitningarleysi á mínu heimili og helsta orsök þess að lærdómurinn hefur ekki farið jafn vel af stað og vonir stóðu til ;) Ekki laust við öfund í garð þeirrar sem má borða 10 fiskibollur á hverju kvöldi án þess að hafa áhyggjur af því að hliðarspikið dreifi sér langt aftur á bak!

En að öðru en þráhyggju minni vegna súkkulaðileysisins - sumrinu sem var bæ ðe vei bara æði. Strandirnar, Kvenfélagsútilegan, Kátir dagar, Bræðslan, göngur hingað og þangað, Buena Vista Social Club og Kanadaferðin gerðu þetta að einhverju besta sumri í háa herrans tíð og þarf mikið til að sumarið verði toppað.

Bloggið verður reyndar allt of langt ef ég á að fara að segja sögur af þessu öllu saman en þó verður að minnast aðeins á kvenfélagsútileguna sem var snilldin eina þrátt fyrir að rigningin hafi elt okkur þangað til komið var heim í dýrðina og dásemdina. Það sem bjargaði málunum var að sjálfsögðu partýtjaldið góða sem Tóta sá til að yrði keypt enda ekki gott fyrir kvenfélagsmeðlimi að þurfa að húka í litlu fortjaldi þegar mikið þarf að borða, hlægja og hafa gaman. Heimabakaða bakkelsið fékk því sér húsnæði og var tjaldið skýrt Þórsver með mikilli viðhöfn!


Að þessu sinni heiðruðum við Dæli í Víðidal með nærveru okkar heila helgi þar sem mjög vel fór um okkur. Við túristuðumst aðeins um Vatnsnesið og skelltum okkur í sund á Hvammstanga og þótti það bara nokkuð gott. Frá Dæli héldum við heim til Önnu á Lómatjörn þar sem vel var tekið á móti okkur og fengum við heilt hús til umráða og gátum þurrkað rennblaut tjöldin sem ekki hefðu þolað mikla rigningu í viðbót. Veiðin í Ystu-Vík sló í gegn en drengirnir og Hadda veiddu handa okkur kvöldmatinn sem grillaður var í Þverárdal í bústað foreldranna þar sem við gistum síðustu nóttina. Við komum svo heim til Þórshafnar á miðvikudagskvöld eftir að hafa rifjað upp gamlar minningar í Hljóðaklettum og Ásbyrgi.


Þetta var algerlega ógleymanleg ferð og allir gullmolarnir sem fengu að fjúka voru dásamlegir!! Eins gott að þetta er árlegur viðburður!

Í lok ágúst fór ég svo í heimsókn til Gaby minnar og Luis sem búa í Montréal í Kanada ásamt syni sínum Luka og litla bumbubúanum. Ég hef ekki hitt þau síðan ég fór í brúðkaupið þeirra í Guatemala árið 2003 og því spennan mikil, ekki síst að hitta Luka en ég tók það að mér að vera sjálfskipuð frænka daginn sem prinsinn fæddist. Það er skemmst frá því að segja að þetta var yndisleg ferð og svo gaman að koma til þeirra og fá smá innsýn í það hvað þau eru að gera í lífinu. Vonandi hafa þau tækifæri til að koma í heimsókn til Íslands fljótlega en það er svo margt sem mig langar til að sýna þeim.

Við byrjuðum á því á laugardeginum að fara til Quebec City þar sem við vorum svo "heppin" að komast á "International Festival of Millitary Bands" og var borgin því FULL af fólki sem fagnaði óspart hverju bandinu á fætur öðru. Ég verð að viðurkenna að þetta fellur ekki innan míns áhugasviðs en við notuðum daginn og skoðuðum borgina sem er einstaklega falleg og gamaldags en hún fagnar einmitt 400 ára afmæli á þessu ári.






Sunnudagurinn byrjaði með svamli í sundlauginni og sólbaði fyrir sólarþyrstan Íslendinginn en svo fórum við á vínekru þarna rétt hjá þar sem við tíndum epli og smökkuðum vínframleiðsluna. Yngsti meðlimur hópsins fór hreinlega hamförum í eplatínslunni og þurfti hreinlega að múta barninu svo hann fengist til að hætta svo gaman var hjá okkur. Á heimleiðinni sungum við svo Kalli litli kónguló á 3 tungumálum aftur og aftur og aftur þangað til móðirin gafst upp og setti Chi Chi Peralta í tækið og dilluðum við okkur og sungum si señor, si señor það sem eftir var leiðarinnar - veit ekki alveg hvort var betra ;)



Það var að sjálfsögðu stjanað við mig eins og ég væri drottningin í fjarskaniskan og allar uppáhalds uppskriftirnar frá Guatemala töfraðar fram.


Við fórum líka í gamla bæinn í Montréal (Vieux Montréal) sem var svo yndislega fallegur. Það allra besta var að við vorum þar í miðri viku þannig að það var ekki allt troðið af ferðamönnum og við gátum gengið um og notið lífsins eins og enginn væri morgundagurinn.



Chinatown var svo upplifun út af fyrir sig þó hverfið sé ekki stórt þá er eins og komið sé inn í allt annan heim.


Annars var rólegheitastimpillinn yfir þessari ferð, borðaður góður matur, slappað af, barninu spillt og verslað fyrir allan peninginn og við því að búast að nýrað verði selt svo peningur verði til fyrir visareikningnum ;) Þetta var svo akkúrat það sem ég þurfti á að halda og gott að geta hlaðið batteríin fyrir lokaátökin í skólanum. Best af öllu var þó samt að hitta þau Gaby og Luis sem alltaf eru jafn yndisleg og falleg og góð og kynnast villingnum honum Luka sem fanst þessi sjálfskipaða frænka bara nokkuð mögnuð og vildi gera allt eins og hún og var ekkert sérstaklega ánægður með að hún skyldi ákveða að fara heim. Ekki laust við að hann hafi brætt hjartað í frænkunni sem finnst hann að sjálfsögðu fallegasta og æðislegasta barn í heimi.

Nú er lífið hins vegar komið í sinn vanagang, vinna og lærdómur það sem allt snýst um og ekki laust við að ég telji dagana þangað til ritgerðinni verður skilað. Þangað til væri alveg sterkur leikur að ná að skrifa meira en 2 málsgreinar á hverjum tveimur vikum sem líða - annars verður ritgerðin frekar stutt ;)